به بستر افتم و مردن کنم بهانه خویش(بابا فغانی)

به بستر افتم و مردن کنم بهانه خویش
بدین بهانه مگر آرمت به خانه خویش

بسى شب است که در انتظار مقدم تو
چراغ دیده نهادم بر آستانه خویش

حسود تنگ‏نظر گو به‏داغ غصه بود
که هست خاتم مقصود بر نشانه خویش

کلید گنج سعادت به دست شاه‏وشى است
که بر فقیر نبندد در خزانه خویش

نه مرغ زیرکم اى دهر سنگسارم کن
چرا که برده‏ام از یاد آشیانه خویش

مرو که سوز فغانى بگیردت دامن
سحر که یاد کند مجلس شبانه خویش

لطف علی بیک آذر آرد(بابا فغانی)